The land of nada

اومدم بنویسم و خالی تر از اینی که هستم بشم و دیدم هیچی نه بلدم بنویسم و نه حرفی برای گفتن دارم. به رسم بیست و نه اسفند که همیشه برعکس مامان که فکر میکنه کلیشه ایی بیش نیست شروع نو، یه چیزی ثبت میشه از منی که تو این لحظه هستم، امروز هم بمونه همینجا که گیجتر از هر زمان دیگه ایی ام.